Podsumowanie roku 2023 cz. 2: czytelnicze zachwyty

 



Czas opowiedzieć o tym, co dobrego przeczytałam w tym roku. Było tego całkiem sporo!
Na szczęście…

Były powroty do starych znajomych, takich jak Ivy Compton Burnett. Jej Służący służąca sprawiła mi mnóstwo czytelniczych przyjemności i skłoniła do refleksji nad brakiem błyskotliwych dialogów we współczesnej prozie polskiej. Sięgnęłam też po nową książkę mojego ulubionego Michała Witkowskiego. Przy jego Autobiografii bawiłam się świetnie i wracałam wspomnieniami do własnego dzieciństwa, również przypadającego na czasy PRLu.  

Moim nowym znajomym, stał się Robert Walser. Szczerze, to jest on moim odkryciem roku 2023! Jego prozy zachwyciły mnie lapidarnym stylem, błyskotliwością i przenikliwością spostrzeżeń. Popadłam w istny Walserowski nałóg i przeczytałam jego wszystko, co mogłam znaleźć.  

Sięgnęłam też po książki nowe nagrodzone, takie jak Pulverkopf, w którym gubiłam się i odnajdywałam z czytelniczą rozkoszą.  Tak wielką, że nie zawaham się nazwać dzieła Pasewicza moją najlepszą lekturą polskojęzyczną roku 2023.

W minionym roku wracałam tez do rzeczy oczekujących na potargowych stosach, i przeczytałam Krampa i Drże o Ciebie Matadorze, książki jedyne w swoim rodzaju, każda w oryginalnym stylu i każda warta wielokrotnego czytania.

A książka najlepsza? To książka niezauważona przez influencerów, niewspominana w postach i felietonach aktualnych speców i specek od literatury. Wydana w zeszłym roku, kupiona przeze mnie przypadkiem w ramach empikowej oferty 3 w cenie dwóch.
Zabawna, ale nie błaha, niepozbawiona dialogów, wątków miłosnych, narracyjnie różnorodna i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji. …

No dobra, już mówię.

 Moją najlepszą książką roku 2023 jest zaledwie 150 stronicowa opowieść Vlastimila Tresnaka pt Wszystko, co najistotniejsze o Panu Moritzu, wydana w serii Stehlik.
I chyba nikogo nie zdziwi, że mam zamiar uczynić Stehlika jednym z głównych źródeł moich lektur na rok 2024.

Komentarze

  1. czytanki anki26 stycznia 2024 05:31

    Widzę, że PIW rządzi.;) Cieszy mnie ogromnie ich katalog, same skarby. Seria Stehlik też interesująca. Tresnaka kupiłam sobie po wysłuchaniu fragmentów w PR2, czeka na swoją kolej.
    Życzę Ci kolejnych odkryć w 2024 r.;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. buksy28 stycznia 2024 15:09

      PIW ratuje nas przed wydawniczym badziewiem, zalewającym rynek coraz mocniej ! Tez słucham często książek czytanych o 11 w Dwójce i potem decyduję sie na ich kupno ;) Wspaniałych czytelniczych odkryć w tym roku i dla Ciebie !

      Usuń
    2. czytanki anki30 stycznia 2024 04:52

      Dziękuję.;)
      Też tak miałam po wysłuchaniu fragmentów kilku powieści.;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wszyscy jesteśmy Lokajami: Robert Walser „Jakob von Gunten, Dziennik”

Obraz
  „Tak, będę służył , i zawsze będę brał na siebie obowiązki , których spełnianie bynajmniej nie błyszczy jak gwiazda, i będę jak ostatni głupiec uśmiechał się rozanielony, jeśli ktoś mi półgębkiem podziękuje.” Robert Walser „Jakob von Gunten, Dziennik” str 117 Do końca grudnia jeszcze trochę, ale już dziś mogę ogłosić, że moim odkryciem roku 2023 jest Robert Walser!  Każda jego książka zachwyca mnie konstrukcją zdań, celnością spostrzeżeń i aktualnością przesłania. Lektura Dziennika Jakoba potwierdziła moje przekonanie, że teksty Walsera mają powyższe  atrybuty bez względu na to, czego dotyczą. Czy pracy, jak w „Człowieku do wszystkiego” , czy edukacji, a właściwie systemu szkolnictwa, jak we wspomnianym Dzienniku.   Szkoła opisana przez Walsera   to Instytut Benjamenta, placówka przygotowująca chłopców do zawodu lokaja. Jej uczniowie nie są zbyt pojętni, ale to nie błyskotliwości się od nich wymaga, a spolegliwości. Wiedza jest im przekazywana w sposób nie...
Czytaj więcej

Nie chwalę, bo się nie da: Największe rozczarowania czytelnicze 2024 roku

Obraz
  Mogłabyś zrobić użytek z kilku rozdarć w kimonie swojej duszy „Króliczek”, Mona Awad, Str 99 Stosy książek wartych wspominania w podsumowaniach zeszłego roku pojawiły się już wszędzie, tylko nie u mnie. Siedzę, oglądam, ziewam i usypuję, póki co w myślach,  własny stos książek czytanych w 2024 roku.. By zacząć opowiadać o tym, czego nie warto było czytać, a zwłaszcza kupować. Tak jest, z właściwą sobie i od wielu lat praktykowaną przekorą, zaczynam podsumowanie od książek najgorszych, które najmocniej mnie zawiodły. W kategorii tych ostatnich prym wiedzie Noblista, czyli Coetzee ze swoim "Polakiem". Okładkowy blurb głosi, że książka jest o pianiście, więc spodziewałam się czegoś w rodzaju Przegranego Bernharda , napisanego z mniejszą nutą pesymizmu, za to z większą dozą literackiej finezji. Tymczasem dostałam  grubo  ciosane literackie próchno. "Polak" bowiem okazał się powieścią pisaną topornym i archaicznym językiem, z więcej niż drętwą frazą, wyrażającą myś...
Czytaj więcej

Nadawanie: Listy Miłosne. Virginia Woolf , Vita Sackville-West

Obraz
  Wkroczyła Pani Edwinowa Montagu, wytworna, cynobronowa z domieszką czerwieni, o kształtach zakorkowanej butelki. Zadrżała. Spojrzała na mnie z wyraźnym ubolewaniem. Ukryła uśmieszek. Spojrzał po raz drugi. Pomyślała: och, to koszmar!. Spodobałam się jej, choć mi współczuła. Usłyszała, jak flirtuję. Była zaintrygowana. W końcu uległa. Widzisz, kobiety nie potrafią się oprzeć takiemu rażącemu zaprzeczeniu kobiecości. „Listy Miłosne. Virginia Woolf , Vita Sackville-West”,   Str 185 Miałam trochę obaw przed tą książką, zapowiadaną jako „korespondencja   dwóch kobiet ukazująca dynamikę ich wyjątkowego związku”. Wystraszyło mnie to hasło, było jak zapowiedź wielostronicowych miłosnych treli, na dodatek retro i stylizowanych na dziewczyńskie uniesienia. No bałam się, że dostanę coś jak romans   Pollyanny i Ani Shirley, i to w formie epistolarnej. Ale tak się nie stało, bo to jednak szczere kobiety były, ta Virginii i Vita, inteligentne i mocno stąpające po ziemi. Oc...
Czytaj więcej