Podsumowanie roku 2023 cz. 2: czytelnicze zachwyty

 



Czas opowiedzieć o tym, co dobrego przeczytałam w tym roku. Było tego całkiem sporo!
Na szczęście…

Były powroty do starych znajomych, takich jak Ivy Compton Burnett. Jej Służący służąca sprawiła mi mnóstwo czytelniczych przyjemności i skłoniła do refleksji nad brakiem błyskotliwych dialogów we współczesnej prozie polskiej. Sięgnęłam też po nową książkę mojego ulubionego Michała Witkowskiego. Przy jego Autobiografii bawiłam się świetnie i wracałam wspomnieniami do własnego dzieciństwa, również przypadającego na czasy PRLu.  

Moim nowym znajomym, stał się Robert Walser. Szczerze, to jest on moim odkryciem roku 2023! Jego prozy zachwyciły mnie lapidarnym stylem, błyskotliwością i przenikliwością spostrzeżeń. Popadłam w istny Walserowski nałóg i przeczytałam jego wszystko, co mogłam znaleźć.  

Sięgnęłam też po książki nowe nagrodzone, takie jak Pulverkopf, w którym gubiłam się i odnajdywałam z czytelniczą rozkoszą.  Tak wielką, że nie zawaham się nazwać dzieła Pasewicza moją najlepszą lekturą polskojęzyczną roku 2023.

W minionym roku wracałam tez do rzeczy oczekujących na potargowych stosach, i przeczytałam Krampa i Drże o Ciebie Matadorze, książki jedyne w swoim rodzaju, każda w oryginalnym stylu i każda warta wielokrotnego czytania.

A książka najlepsza? To książka niezauważona przez influencerów, niewspominana w postach i felietonach aktualnych speców i specek od literatury. Wydana w zeszłym roku, kupiona przeze mnie przypadkiem w ramach empikowej oferty 3 w cenie dwóch.
Zabawna, ale nie błaha, niepozbawiona dialogów, wątków miłosnych, narracyjnie różnorodna i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji. …

No dobra, już mówię.

 Moją najlepszą książką roku 2023 jest zaledwie 150 stronicowa opowieść Vlastimila Tresnaka pt Wszystko, co najistotniejsze o Panu Moritzu, wydana w serii Stehlik.
I chyba nikogo nie zdziwi, że mam zamiar uczynić Stehlika jednym z głównych źródeł moich lektur na rok 2024.

Komentarze

  1. czytanki anki26 stycznia 2024 05:31

    Widzę, że PIW rządzi.;) Cieszy mnie ogromnie ich katalog, same skarby. Seria Stehlik też interesująca. Tresnaka kupiłam sobie po wysłuchaniu fragmentów w PR2, czeka na swoją kolej.
    Życzę Ci kolejnych odkryć w 2024 r.;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. buksy28 stycznia 2024 15:09

      PIW ratuje nas przed wydawniczym badziewiem, zalewającym rynek coraz mocniej ! Tez słucham często książek czytanych o 11 w Dwójce i potem decyduję sie na ich kupno ;) Wspaniałych czytelniczych odkryć w tym roku i dla Ciebie !

      Usuń
    2. czytanki anki30 stycznia 2024 04:52

      Dziękuję.;)
      Też tak miałam po wysłuchaniu fragmentów kilku powieści.;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niemęsko czyli co czytać gdy nie jesteś Macho

Obraz
  Miałam nie pisać, bo jestem zmęczona. Tym, że od 1 klasy podstawówki do 4 liceum serwowano mi jako lektury obowiązkowe książki, gdzie ze wzór stawiano mi postaci żeńskie, wprowadzając zamęt w moje pojęcie o tym, na jaka kobietę powinnam wyrosnąć. Czego mnie te książki narzucone przez szkole nauczyły? Że powinnam być dziewicą, ale rodzić dzieci. Że jeśli będę młoda, piękna i słodka, to może znajdzie się jakiś Winicjusz, co zechce mnie uratować od stratowania przez byka. Że jak będę nieposłuszna, chętna do zabawy i   pełna fantazji, to mnie najpierw doprowadzą do szaleństwa, a potem wywiozą na drabiniastym wozie hen daleko, poza społeczeństwo, jak Jagienkę. Że jak mi tradycyjna rola żony i matki nie pasuje, to   mogłabym się ewentualnie przebrać za hajduczka i służyć jakiemuś rycerzowi, albo dać z siebie zrobić rozdartą sosnę. Przyznam się. Żadna z tych opcji nie okazała się dla mnie kusząca. Dziewczęciem będąc,   wolałam biegać z Alicja za białym królikiem, łapać się parasoli Mar
Czytaj więcej

Podsumowanie roku 2023 cz. 1: czytelnicze męki

Obraz
  Znowu mi wyszło nie po kolei, najpierw wrzuciłam książkę w całości przeczytana w Nowym Roku, a teraz robię krok w tył, by opisać wrażenia czytelnicze z roku 2023. Zacznę od książek najgorszych, bo to jakoś wszystkich najbardziej interesuje. Wśród moich czytelniczych słabizn roku 2023 króluje niepodzielnie " Czarodziej " Tolma Coibina, bo to jedyna słaba książka jaka przeczytałam do końca. Przyczyny chyba były dwie: po pierwsze miałam ambicje rozpoczęcia roku od solidnego i uczciwego czytania książek w całości, po drugie książkę chwalono nie tylko social mediach, ale i w tzw. poważnej prasie, więc postanowiłam dotrzeć do przyczyn tak wszechobecnych zachwytów. Niestety, im dłużej książkę czytałam, tym bardziej owych przyczyn nie było. W rezultacie dotarłam do jej końca bez dotarcia do powodów dobrych opinii o niej. Przyznaję, nie o takie czary mi chodzi przy czytaniu. Gdy złapałam się na urodę okładki i tytułu nowej  książki Weroniki Murek, moje postanowienia były goła inne
Czytaj więcej

PRL utracony: "Autobiografia" Michała Witkowskiego

Obraz
  Klucze na sznurowadłach już nie pasują do żadnych zamków, ale świetnie sobie radzą z otwieraniem historii pozamykanych w kufrach. Światełka z elektronicznych zegarków pogasły, a jednak właśnie teraz oświetlają nam tę historię. Kalkulatory nie działają, ale można na nich wciąż policzyć, co było tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym ósmym, a co w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym roku i ile to kosztowało w starej walucie. To jest historia pełna gratów. Michał Witkowski „Autobiografia”, str 387   Źródło zdjęcia:  Michał Witkowski „Autobiografia”, str 256 Nie da się ukryć, że Michał Witkowski to najbardziej niedoceniany polski pisarz. Nawet przez własne wydawnictwo. Co mu książki, owszem, drukuje, ale nic poza tym. Tango  było prawie niepromowane. O Autobiografii wydawca postanowił milczeć. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Za to mam pewność, ze Autobiografia to książka warta wspominania. Nie tylko dlatego, ze w dużej mierze jest to Autobiografia każdego z nas, każdego urodzonego i
Czytaj więcej