Czescy Gentlemani: Vlastimil Tresnak „To, co najistotniejsze o panu Moritzu”

 



Jeśli nie liczyć obław policyjnych, była to najspokojniejsza kawiarnia w całym mieście. Początkowo, pod koniec lat sześćdziesiątych, zbierali się tu anarchiści, żeby knuć plany i obliczać wysokości swych emerytur

Vlastimil Tresnak „To, co najistotniejsze o panu Moritzu”, Str 35

  Właśnie uciekłam z balkonu, gdzie wieje chłodem i tak jakby jesienną melancholią. Wniosek mam taki, że czas podsumować czytelnicze lato. Oraz zapodać pomysł na lekturę co odegna smuteczki jak porządna dmuchawa opadłe liście.

Biegnę z czymś bardzo mocno osadzonym w trendzie cosy. Na dodatek jest to nie tylko crime, ale i punishment. Dobra, już przestaję bredzić w obcych językach. I zaczynam opowiadać o książce dającej ciepełko, a jednocześnie będącej wariacją na temat zbrodni i kary. Oraz GentlemanówOstergrena. Tutaj też za poranny posiłek służą jajka, ale nie tylko one są powodem mojego porównania. I tu i tu mamy dwóch facetów, dzielących jedno mieszkanie i borykających się z tajemnicą z przeszłości. Tyle, ze ci o których mowie, raczej nie opływają w dostatki. Są czeskimi emigrantami, na dodatek artystami, gnieżdżącymi się w lokum o cienkich ścianach i nieeleganckim wystroju.
Ale nie wypływa to źle na ich samopoczucie. Panowie nie zaprzątają sobie głowy takimi problemami, za to jeden z nich , narrator tej opowieści ma zamiar rozwikłać zagadkę dwóch zabytkowych pierścieni i rodzinnego zdjęcia swojego współlokatora.

Intryga jest niczego sobie, ale jeszcze lepsza jest forma tej opowieści. Narracja skacze od pierwszo do trzecioosobowej, a pomiędzy tymi skokami są pisane w telegraficznym skrócie glossa dodające informacje na temat kluczowych wydarzeń i postaci. Oprócz tego urozmaicenia atutem teksu jest delikatny humor, odrobina ironii i lekkie niedopowiedzenia.

Jest tu i romans i suspens. Jest i rozmemłanie, zaspanie, bajzelek, opisane szczegółowo, ale nie rozwlekle. No jest wszystko potrzebne,  by poczuć się jak w Dolinie Muminków….
Co prawda rozjechanej niegdyś przez radzieckie czołgi, ale dzięki wspomnieniom i listom odtworzonej w zupełnie innym miejscu.

Komentarze

  1. Bazyl22 września 2023 17:59

    Co prawda żadnej jeszcze nie czytałem, ale za każdym razem kiedy widzę na blogach książki z serii Stehlik Dowodów, to wołają mnie swoimi wyczepistymi okładkami :D Więc czas dać się skusić i sięgnąć choćby po opisywaną. Albo Pavla :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. buksy5 października 2023 07:35

      Okładki tej serii są jedyne w swoim rodzaju, teksty im towarzyszące też ;) A Moritza polecam gorąco, na tzw dobry początek

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niemęsko czyli co czytać gdy nie jesteś Macho

Obraz
  Miałam nie pisać, bo jestem zmęczona. Tym, że od 1 klasy podstawówki do 4 liceum serwowano mi jako lektury obowiązkowe książki, gdzie ze wzór stawiano mi postaci żeńskie, wprowadzając zamęt w moje pojęcie o tym, na jaka kobietę powinnam wyrosnąć. Czego mnie te książki narzucone przez szkole nauczyły? Że powinnam być dziewicą, ale rodzić dzieci. Że jeśli będę młoda, piękna i słodka, to może znajdzie się jakiś Winicjusz, co zechce mnie uratować od stratowania przez byka. Że jak będę nieposłuszna, chętna do zabawy i   pełna fantazji, to mnie najpierw doprowadzą do szaleństwa, a potem wywiozą na drabiniastym wozie hen daleko, poza społeczeństwo, jak Jagienkę. Że jak mi tradycyjna rola żony i matki nie pasuje, to   mogłabym się ewentualnie przebrać za hajduczka i służyć jakiemuś rycerzowi, albo dać z siebie zrobić rozdartą sosnę. Przyznam się. Żadna z tych opcji nie okazała się dla mnie kusząca. Dziewczęciem będąc,   wolałam biegać z Alicja za białym królikiem, łapać się parasoli Mar
Czytaj więcej

Podsumowanie roku 2023 cz. 1: czytelnicze męki

Obraz
  Znowu mi wyszło nie po kolei, najpierw wrzuciłam książkę w całości przeczytana w Nowym Roku, a teraz robię krok w tył, by opisać wrażenia czytelnicze z roku 2023. Zacznę od książek najgorszych, bo to jakoś wszystkich najbardziej interesuje. Wśród moich czytelniczych słabizn roku 2023 króluje niepodzielnie " Czarodziej " Tolma Coibina, bo to jedyna słaba książka jaka przeczytałam do końca. Przyczyny chyba były dwie: po pierwsze miałam ambicje rozpoczęcia roku od solidnego i uczciwego czytania książek w całości, po drugie książkę chwalono nie tylko social mediach, ale i w tzw. poważnej prasie, więc postanowiłam dotrzeć do przyczyn tak wszechobecnych zachwytów. Niestety, im dłużej książkę czytałam, tym bardziej owych przyczyn nie było. W rezultacie dotarłam do jej końca bez dotarcia do powodów dobrych opinii o niej. Przyznaję, nie o takie czary mi chodzi przy czytaniu. Gdy złapałam się na urodę okładki i tytułu nowej  książki Weroniki Murek, moje postanowienia były goła inne
Czytaj więcej

PRL utracony: "Autobiografia" Michała Witkowskiego

Obraz
  Klucze na sznurowadłach już nie pasują do żadnych zamków, ale świetnie sobie radzą z otwieraniem historii pozamykanych w kufrach. Światełka z elektronicznych zegarków pogasły, a jednak właśnie teraz oświetlają nam tę historię. Kalkulatory nie działają, ale można na nich wciąż policzyć, co było tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym ósmym, a co w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym roku i ile to kosztowało w starej walucie. To jest historia pełna gratów. Michał Witkowski „Autobiografia”, str 387   Źródło zdjęcia:  Michał Witkowski „Autobiografia”, str 256 Nie da się ukryć, że Michał Witkowski to najbardziej niedoceniany polski pisarz. Nawet przez własne wydawnictwo. Co mu książki, owszem, drukuje, ale nic poza tym. Tango  było prawie niepromowane. O Autobiografii wydawca postanowił milczeć. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Za to mam pewność, ze Autobiografia to książka warta wspominania. Nie tylko dlatego, ze w dużej mierze jest to Autobiografia każdego z nas, każdego urodzonego i
Czytaj więcej