Kilka problemów z kobiecością" Piersi i Jajeczka" Mieko Kawakami

 

Wydaje im się, że bycie kobietą to coś przyjemnego. To dlatego, że dają nam do czytania głupie książki. Żebyśmy w to uwierzyły.

Mieko Kawakami „Piersi i jajeczka”, str 44

Trzy kobiety, ale nie Altmana, albo Czechowa, tylko Kawakami, japońskiej pisarki urodzonej w Osace. Każda z tych kobiet jest w innym wieku i boryka się z innymi problemami, związanymi z uwikłaniem w żeńską płeć.

Najstarsza z nich, Makiko, całe życie pracuje jako hostessa. Zbliża się do czterdziestki i czuje coraz większe zagrożenie utratą posady. Jest to pewnie jeden z głównych powodów jej decyzji o poddaniu się operacji powiększenia piersi.

Najmłodsza z nich, Midoriko, córka, Makiko, ma dwanaście lat i formalnie jest dzieckiem, bo

wciąż nie ma  okresu. Swoje lęki związane z z wejściem w kobiecość zapisuje w dzienniku, fragmentami udostępnianym w tekście książki.

Jest jeszcze Natsuko, narratorka całej powieści, trzydziestoparoletnia poczatkująca pisarka. W pierwszej części książki zajmuje się ona opowiadaniem historii Makiko i Midoriko, a w drugiej jej części staje się pierwszoplanową bohaterką opowieści o singielce pragnącej dziecka.

 Heh, to jak przedstawiałam fabułę , pewnie bardziej wywoła ziewanie niż zaciekawienie. Bo ileż już napisano i powiedziano na te tematy. Problemy stare jak ludzkość.

Tak, to prawda. Ale nie czytałam jeszcze książki, w której przestawiono by o je tak, jak zrobiła to Kawakami.

Bo Autorka opowiada o ciele kobiecym bez grania jego seksualnością. Jej bohaterki to istoty fizyczne, ale nie erotyczne. Mieko osiąga ten efekt wyposażając w pierwszoosobowa narracje dwie protagonistki: niedojrzałą nastolatkę i dorosła aseksualną kobietę. 

O ile dzienniki tej pierwszej stanowią niewielkie urywki książki, to już historia tej drugiej jest pełnowymiarową i oryginalną opowieścią o społecznych, psychologicznych i etycznych  uwarunkowaniach macierzyństwa. Natsuko bowiem nie odczuwa przyjemności podczas zbliżenia z partnerem, ale tak bardzo chce dziecka, że postanawia zajść w ciążę korzystając ze sztucznego zapłodnienia. Sprawa i się komplikuje, zaczynają wchodzić w grę  zarówno  obwarowania prawne jak i moralne takiego sposobu na stanie się matką.

Te dywagacje najpierw mnie zaciekawiły do tego stopnia, ze byłam gotowa sprawdzać przepisy dotyczące dostępu do sztucznego zapłodnienia w Polsce. Jednak zwyciężyło lenistwo oraz chęć podążania za akcją książki.

Mój zapał do roztrząsania tego problemu słabł, wprost proporcjonalnie do zaangażowania w cała sprawę protagonistki książki. Przyznaję, zdarzyło mi się tu i ówdzie westchnąć ze zniecierpliwieniem, a przy opisie wzruszeń zapachem główki niemowlaka przewracałam oczami.

Cóż, teksty intensywnie zachwalające uroki bobasów wywołują u mnie takie reakcje. Książka Kawakami i przy kilku innych okazjach niebezpiecznie osuwa się w czułostkowość. Ale ma ona na tyle zalet, że uznam ją za lekturę oryginalną, potrzebną i wartą niejednego czytania. Lekturę  jaką na próżno szukać w polskich nowościach wydawniczych.

Kończąc tę książkę, zaczęłam się zastanawiać jakim cudem współczesne  pisarki japońskie okazują się bardziej wyemancypowane od pisarek polskich? Bo u nas jak traumy kobiece, to te babcine sprzed pół wieku co najmniej, a jak bunt kobiecy, to koniecznie seksowny…  Z czego to wynika? Z braku pomysłów? Z obwiązujących zasad sprzedaży i popytu? Czy ze strachu, ze jakby się na serio powiedziało o aktualnych nierównościach i problemach, to by się ten i ów obraził, nie dał dotacji, nagrody, nie zrobiłby promocji i nie pochwalił w Magazynie Książki, Miesięczniku Znak albo jakimś Tygodniku?